กับข้าวการเมือง
นักการเมืองทั่วไปนี่ก็คนคือกัน_มหา (ทิดมีเปรียญ) บ้านอีสานใต้ร้องบอก บ่งนัยไม่ได้เลิศลอยวิเศษล้ำฟ้า หิวขึ้นมาก็ต้องเร่หาของกินอร่อยเอร็ด_บำเรอปาก ก่อนนี้ยุคสภา ถ.อู่ทองใน รุ่งเรือง นักการเมืองปริมณฑลนั่งรถคาดิแลค คันยาว มาเจอผู้แทนบางปลาม้านั่งรถเมอร์ซิเดสสามตอน มุมปากคาบซิก้าร์ยังพอมีให้เห็น บัดนี้ ปวงเขาเหล่านั้นหาไม่เห็นเสียแล้ว _ยัง_ยังไม่ลาจากข้ามภพชาติ แค่ข้ามสัญชาติ
หนีไปเปนพลเมืองแกมวุ่นวายการเมืองประเทศอื่น!
ร้านแบบอย่างว่าเหลา_ภัตตาคารจีนขายฝีมือที่โอ่โถง รอบเลาะยวง ถ.อู่ทองตัดไปออกราชดำเนิน มีมากอย่างที่ว่าให้บริการที่ทางจอดรถสะดวก (รถผู้ใหญ่จอดทับขาวแดงได้) อย่างที่ว่าเดินเข้าร้านมีบริกรกัปตันบริการนอบน้อม เชิญขอรับท่าน_พานำแหวกดงโต๊ะเก้าอี้ของปวงสามัญชนผู้หาญกินของเหลาแต่กระเหม็ดกระแหม่ขอแค่เสวยรสสำราญในโถงปั่นพัดลมเหงื่อตก (ไม่นิยมจ่ายค่าแอร์ extra_ด้วยกลัวว่าเหงื่อจะพรั่งพรูเพิ่มพลั่กจากความพร่องของสตางค์ในกระเป๋าอีกโสตหนึ่ง, เวรกรรม) ในห้องกั้นด้วยกรอบไม้เดินกระจกขึ้นฝ้าปรับอากาศเย็นฉ่ำนั้น _ไทยเจริญ_ เสิร์ฟผ้าเย็นชุบแอมโมเนียเรียกความสดชื่นก่อน แล้วให้บริการเป็ดย่างตัวเขื่องเนื้อนุ่ม หนังหวาน นอนผักบุ้งลวกแลขิงดอง ตะเกียบคู่ เมื่อคณะของ ฯพณฯ ค่อยๆ เเชเชือนมาสมทบ กับข้าวไหหลำอย่างมีแม่เปนคนไทยก็ค่อยๆ ทยอยลงโต๊ะ
ก่อนยวงเป็ดผิวเต่งจะหมดจาน ท่านผู้เปนประธาน สมญาเจ้านายกรรมกร จะขยับปมเนคไท วินเซอร์ ให้คลายรัดกระเดือก เรียกหาเมนูที่ถูกต้องมาเคล้าข้าวสวยรับประกินเพิ่ม “เอ้ย_ปลาดุกผัดเผ็ด_ซีวะกัปตัน!” ท่ามกลางรสชาติเฉียบขาดแต่เนียนนวลของปลาดุกอุยสับแว่นทอดกรอบแล้วผัดพริกแกงโรยกะทิใบมะกรูดฉีกกระชายฝอย _ปวงเขาว่าการ ช่วยว่าการ กิจการของประเทศ และเจรจาต่อรองผลประโยชน์ของเก้าอี้ด้วยความเอร็ดลิ้น อร่อยปาก แลอิ่มหมีพีมัน
นายพลนายพันจากกองทัพภาค นายตำรวจจากวังปารุส บางครั้งก้าวขาเข้ามาในภัตตาคารยาใจนี้เช่นกัน หลายคราวนั่งที่โถงพัดลมปั่น ท่านผู้เปนประธานในห้องกระจกฝ้าเหลือบตาดูแล้วเห็นแต่ดาวไหวๆ ท่านก็จะเจริญใจไปกับปลาดุกผัดเผ็ดตรงหน้า ตัดพริกขี้หนูน้ำปลา พารสจี๊ดจ๊าดเข้าปาก _ วางเฉยเสีย แต่ถ้าว่า ปวงเขามีใครสักคนเด่นขึ้นมาด้วยช่อชัยพฤกษ์รองดาวบนบ่า ซึ่งมีแววเปนแม่ทัพด้วยเปนวุฒิสมาชิกด้วย หรือเปนผู้การสันติบาลด้วย สมาชิกสมัชชาแห่งชาติด้วย ท่านผู้เปนประธานในห้องกระจกฝ้าก็จะนอบน้อมเข้าหาพากับข้าวรสเด็ดไปบำเรอ สั่งเปิดอีกห้องหนึ่งทันทีเสมอไป พร้อมสุรายาใจ_รัมบ่มเมืองไทยแม่โขงค้างปีรสนุ่มละเอียด หาไม่แล้วยามเขากุมกำลังปฏิวัติตัวจะตกที่นั่งลำบาก ด้วยข้อหา “วันนั้นเห็นลื้อนั่งคอแข็งเลยนี่หว่า_ที่ไทยเจริญน่ะ”
ย้อนไปในลอนดอน ย่านเบย์ส วอเตอร์ เดินไปตะวันตกของ ไฮด์ปาร์ค ชั่วลัดนิ้วมือ ปวงประชาฝ่ายการเมืองทั้งขุนนางการเมือง, ไพร่การเมือง, นายทุนการเมือง, นักธุรกิจการเมือง, ทาสการเมือง และ อสรพิษการเมือง นั่งร่วมวงอย่างเสมอภาคนอกราชอาณาจักร เจรจาความลึกลับบนโต๊ะอาหาร มีจานเป็ดเปนประธาน_อีกแล้ว โฟร์ซีซั่นส์เป็ดย่างอ้วนพลุ้ยรสหวานเจื้อยราดซีอิ้วหวานเหลว จิ้มน้ำจิ้มบ๊วย เปนรสชาติแปลกใหม่ของไทยการเมือง รสหวานกึ่งหรูหราในบรรยากาศคนพลัดถิ่น(แอบไปซื้อตึกแถว ซื้อบ้าน ซื้อบอนด์ _พันธบัตร-เพื่อหลบสายตานกขมิ้นจ้องซักฟอกถึงที่มาแหล่งเงิน) ปวงเขาอิ่มหมีพีมัน_แต่ปวดก้นเพราะเก้าอี้รองนวมอันกระจ้อยไม่พอรองรับก้นกอยคนเคยถ่างนั่งควบสองสามเก้าอี้การเมือง
ในเวลาเดียวกันนั้น ผู้ดีเก่าแก่_ซึ่งบัดนี้ยอบแยบ เดินสวมหมวกแกว่งร่มในอารมณ์ ลันดันเนอร์ แลเข้าไปเห็นแล้วถอนหายใจสังเวช รำพึงแก่ตัวว่า _ใคร๊ เขากินเป็ดพลุ้ยหวานร้านนี้กันหวา พลันตะแกก็เดินถลาเข้าร้าน หั่งเถา-hungtao เรียกเอาเป็ดหนั่นย่างหนังเค็ม มาบำเรอปาก ท่ามกลางบรรยากาศเอ็ดตะโรฉุดกระชากของร้านห้องแถวเดียว รำพึงแก่ตัวว่า _เงินจางก็อย่างงี้หละหนาตัวกู อิ่มแล้วโผเผกลับเข้าเคหาที่ไม่กล้าเอาออกขายเยียวยาอาการทรัพย์แห้ง (อ้างว่า รอญาติคนสุดท้ายของเจ้าคุณปู่ ดับดิ้นมรณาเสียก่อน จะได้ไร้ผู้รับรู้ว่าขายสมบัติกิน!) และในเวลาเดียวกันนั้น
ขบวนการกินเป็ดเปนการเมืองก็พบสถานที่เหมาะตา ร้านโอ่โถงและหลืบลับนั้น ตั้งเก้าอี้โอ่อ่าผ้าปูขาว ช่างเหมาะแก่การทำปฏิญญา แลสัตยาบันเสียจริงเชียว และแล้วประดาแม่ทัพนายกองผู้ย่องไปจับดีลค้าอาวุธลึกลับจนมีนิวาสสถานเปนลันดันเนอร์กะเขาก็ลงมือนัดหมายตามสายสมการ_องค์ประกอบมีนักข่าว เหล่าตำรวจ ซีอีโอขายจรวดก็มีบ้าง มีนายแบงก์เก่าแก่เปนมือวาง ดร. บ้าง วิศวกร หอการค้า สภาอุตฯ ไปเอร็ดอร่อยกันที่ ภัตตาคาร กำทอง เบย์ส วอเตอร์ โดยมิได้รู้ลึกว่า บัดนั้นได้เปลี่ยนมือเข้าของมาเปนคนไทย นามกรเจ้าพ่อเเชร์ชาเตอร์ผู้หนีคดีจนหมายจับหมดอายุไปเสียแล้ว หลังจากเวลาเดียวกันนั้น
ผู้ดีเก่าแก่_ซึ่งบัดนี้ยอบแยบ เดินสวมเสื้อโคตเบอร์เบอรี่ซับในลายสก็อตอายุ 70 ปีของเจ้าคุณปู่ที่_แหม็งเอ๋ย_ไม่รู้จักขาดพังเสียที กูจักได้มีเหตุเปลี่ยนใหม่ให้สว้ายวี้ด มือแกว่งร่มในอารมณ์ ลันดันเนอร์ โผผินจากเคหสถานของเขาอีกครั้ง เพื่อคลายเหงาเปล่าท้องในเพลาหัวค่ำ กับ พ่อค้าผู้มีฝีมือวิเสทโภชนา _ ซินญอร์ แซซซี่ ที่ภัตตาร โฮมมี่ขนาดกะทัดรัดชื่อเดียวกับตัวผู้ปรุง ระหว่างเรียกหาพาสต้าจานร้อนปรุงน้ำมันมะกอกหัวกุ้งและพริกแห้ง ซินญอร์อ้วนสหายเจ้าคุณพ่อผู้ขาประจำร้านนี้จะรำพันเพลงอิตาเลียนพื้นถิ่นแสนไพเราะ เปนเครื่องรับอารมณ์เปลี่ยวดาย ให้คลายเหงาเศร้าสร้อยว่า_อย่างน้อยไม่ได้มีแต่เขาเท่านั้นที่ติดค้างอยู่ห่างบ้านเกิดอยู่ที่มหานครลอยหมอกชื้นแฉะแห่งนี่
พลันเหลือบไปเห็น พวกนิยมเป็ดการเมืองหลบมาสุมหัวกันเอร็ดอร่อยกับข้าวอิตาเลียนพลาง discuss แลกประโยชน์ลึกลับจากการบิดเบี้ยวสัตยาบันเพียงสองคนในมุมเร้น นั่นแน่ะ! เขาสบถกับจานขาวกระเบื้องสุมใบผักหลากสีเคลือบหมาดด้วยรสน้ำปรุงตรงหน้า
“สลัสเถอะ_ปฏิญญา!” -ก่อนคว้าสาดเมรัยชมพูโรเซ่รสเฝื่อนเข้าโพรงคอ รำพึงแก่ตัวเองว่า กูว่าแล้ว_ไอ้สัตยาบัน!!
หน้า 22 หนังสือพิมพ์ฐานเศรษฐกิจ ปีที่ 39 ฉบับที่ 3,507 วันที่ 22 - 25 กันยายน พ.ศ. 2562
