กับข้าวชายทุ่งรวงทอง : กุ้งทอดเกลือ

ยามเมื่อเวลาออกมาเดินทางไปในท่องถิ่นที่เรียกกันว่า ดินแดนแห่งวัฒนธรรมข้าวเจ้า-paddy culture นั้น มันจะมี “กับ” ข้าวสำคัญเฉพาะด่านอยู่หมู่หนึ่ง
 

ในทีนี้สมควรเรียกกันให้รุ่มรวยเสียว่า “กับข้าวชายทุ่งรวงทอง” ตั้งต้นกันที่ว่าในดงนาข้าวเจ้านั้นหน้าน้ำ_น้ำมันก็หลากไหลล่องลงเยอะ_มีปลา  ตั้งต้นกันที่ว่า ในทางคมนาคมขนข้าวสุกคารวงไปขายนั้น น้ำแม่น้ำมันก็กว้างเอ่อมีกุ้ง  จับปลามาได้ก็ย่างฉี่ๆฉ่าๆรมควันกาบมะพร้าวเข้าหน่อย แหม่_หอมหวานฉุยคาว รับประทานด้วยดอกสะเดา เอาโบกไฟเปลวคุๆเข้า จิ้มกับน้ำปลาหวาน

อีข้าวญี่ปุ่นเม็ดป้อมกินกับซาบะย่างซีอิ้วอร่อยอย่างไร ลงให้พ่อครัวฝ่ายนั้นมาลองสำรับปลาน้ำจืดแห่งชาวทุ่งรวงทองย่างไฟจิ้มน้ำปลาหวานตัดด้วยสะเดาเผาไฟดูสักที อ่อ ต้องมีหอมแดงเจียวน้ำมันสักเล็กน้อย กินคู่กับข้าวใหม่หุงหม้อดินหอมอวล ขี้คร้านจะปลุกวิญญาณซามูไรที่ดับหายไปนานมาบุกยึดเอาแดนทุ่งรวงทองของพวกข้าเปนอาณานิคมเข้าสิท่า!

ต่อมาก็ว่าด้วยเรื่องกุ้งเผา

อันว่ากุ้งก้ามคราม indicolite nippers-freshwater giant (river) prawn แห่งน้ำแม่ทุ่งรวงทองนี้ ตัวเป้งๆมันหัวถูกไฟระอุถ่านแล้วหอมหวลหยดย้อยเอามาเคล้ากับข้าวสวยหุงใหม่ๆ ใส่น้ำปลาปลาสร้อยลอยพริกสดกระเทียมตำ บีบมะนาวเข้าหน่อย_เหม่ อร่อยจนฝันถึง
 

ตำรากินกุ้งเผาของ อิ่ม_โอชาฯในนสพ.ฐานเศรษฐกิจนั้น แต่ไรมาท่านว่าให้กินด้วยหอมแดงซอย ด้วยว่ามันอร่อยแล้วยังเอร็ด
 

ข้างที่สุพรรณนี่ถนัดนักเรื่องกุ้ง

เเม่น้ำเอามาทอดเกลือ
 

ยี่ปุ่นมากินคงร้องไห้อีก เพราะเกลือ_ชิโอะของบ้านเขานั้น คนไทยใช้รสเค็มคมแผ่วบางแห่งมันทอดกุ้งนองมันหัว ไม่ใส่กระเทียมให้กลบรสวัตถุดิบยังให้รสกลิ่นแห่งกุ้งแม่น้ำกบใส่ปากผู้กินเสียเต็มลิ้นเต็มคอ มีหลายร้านทั้ง ‘กุ่ยหมง’ บางปลาม้า// ‘สำราญ’ สามชุก// ‘ขัวะ’ ในเมือง
 

อย่าไปหาใส่เติมเลยไอ้น้ำจิ้มพริกตำกระเทียมนั่น ไม่จำเปนหรอก ใส่ซอสพริกสักนิด บีบมะนาวสดๆเข้าหน่อยตอนจะตะหวักเข้าปาก ถ้าว่าได้สุรากลั่นบรั่นดีเข้าสักกะนิด ล่ะก็_อุเหม่อยากจะหลังแหวนใส่เจ้าพวกที่จะมาหายึดเอาที่ทางบ้านข้าเปนอาณานิคม!
 

ส่วนของหวานถ้าได้สับปะรดเนื้อหนึ่งฉ่ำๆล่ะก็นะฯ

นสพ.ฐานเศรษฐกิจ ปีที่ 41 หน้า 17 ฉบับที่ 3,741 วันที่ 19 - 22 ธันวาคม พ.ศ. 2564