โรคหลงตัวเอง

เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา หลังจากที่ผมส่งไลน์บทความเรื่อง “ปัญหาจิตเภทในสังคมไทย” ไปให้แฟนคลับได้อ่านกัน ก็มีเพื่อนๆ แฟนคลับหลายท่าน ส่งคอมเม้นต์มาให้ผม บางรายก็แสดงความคิดเห็นมา บางรายก็บอกว่าที่บ้านก็มีคนมีอาการคล้ายๆ จิตเภทที่ผมเขียนเลย 

บางรายก็บอกว่าเพิ่งเข้าใจคำว่าจิตเภท เพราะตอนแรกคิดว่าเป็นโรคจิตหรือคนบ้านั่นเอง มีอยู่รายหนึ่งคือน้องวินนี่ ถามมาว่า “คุณกริชเคยได้ยินโรคชื่อ narcissistic ไหมคะ” ผมบอกว่า ก็พอเข้าใจครับ แต่ขออนุญาตนำมาเล่าสู่กันฟังในบทความนี้ดีกว่า เพื่อเพื่อนๆ คนอื่นจะได้เข้าใจด้วย น่าจะเหมาะสมกว่าครับ

อันที่จริงผมไม่ใช่แพทย์นะครับ อย่าเพิ่งเข้าใจผิด ผมแค่เรียนสาขาวิชาสาธารณสุขศาสตร์มาบ้างนิดหน่อย แต่ก็มาเรียนเอาตอนแก่ เลยต้องอ่านบทวิจัยเยอะหน่อย แต่พอยิ่งอ่านยิ่งสนุก เพราะศาสตร์ทางการแพทย์ ผมก็เพิ่งมาเรียนรู้เอาตอนที่มีอายุ 67 ปีนี่แหละ เลยต้องขยันอ่านกว่าเด็กๆ เยอะ 

อีกทั้งมีอะไรที่ในชีวิตเราไม่เคยเรียนรู้มาก่อน พอได้ความรู้อะไรดีๆ มาใส่สมอง เลยไม่อยากให้มันตายไปกับตัวเรา จึงนำมาเขียนเพื่อเป็นการเผื่อแผ่ให้แก่เพื่อนๆ เท่านั้นเอง ดังนั้นโปรดอย่าได้เข้าใจผิด ต้องบอกอีกครั้งว่าผมไม่ใช่หมอครับ อย่าเชื่อผมมาก ผมแค่เอาบทความที่เป็นงานวิจัยที่น่าเชื่อถือได้ มากแบ่งปันเท่านั้นเองครับ

โรค Narcissistic Personality Disorder หรือโรคหลงตัวเอง เป็นอาการจิตเภทชนิดหนึ่ง แต่ในความเห็นส่วนตัวของผม ผมคิดว่าไม่ได้รุนแรงหรือน่ากลัวจนมากเกินไปนัก แค่ประมาณว่าไม่มีความเชื่อมั่นตัวเองแค่นั้นเอง เพราะบางครั้งคนที่มีอาการประเภทนี้ จะเอาตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางของจักรวาล ซึ่งบางครั้งเขาก็อาจจะเกิดความรู้สึกผิดต่อตัวเองขึ้นมา 

เพียงแต่ไม่แน่ใจว่าตัวเองทำผิดอะไร? รู้สึกสับสนว่าตัวเองทำถูกหรือไม่? หรือบางครั้งก็มีคำถามกับตัวเองว่า “ทำไมเราทำอะไรก็ผิดไปหมด” หรืออาจจะรู้สึกว่าตัวเองไม่ดีพอไปเลย ส่วนมากความรู้สึกเช่นนี้จะเกิดขึ้น ในเวลาที่อยู่กับบางบุคคลอื่น เช่น เวลาอยู่กับแฟน เพื่อน เพื่อนร่วมงาน คนในครอบครัว ก็อาจเป็นไปได้ว่านั่นเป็นอาการของโรคหลงตัวเอง (Narcissistic Personality Disorder) นั่นเองครับ
            
บางบทวิจัยก็บอกว่า อาการหลงตนเองเป็นความผิดปกติทางบุคลิกภาพ ซึ่งเป็นภาวะสุขภาพจิตของผู้ที่อาการ มีการให้ความสำคัญของตนเองสูงเกินควร ผู้ที่มีอาการส่วนใหญ่ จะต้องการและเรียกร้องความสนใจมากเกินไป หรือต้องการให้ผู้คนชื่นชม ผู้ที่มีอาการของโรคนี้ อาจขาดความสามารถในการเข้าใจ หรือใส่ใจความรู้สึกของผู้อื่น แต่ภายใต้หน้ากากแห่งความมั่นใจสุดขีดนี้ ทำให้ไม่มั่นใจในคุณค่าของตนเอง บางครั้งก็อาจจะรู้สึกไม่พอใจกับคำวิพากษ์วิจารณ์เพียงเล็กน้อยของผู้อื่น 

ความผิดปกติทางบุคลิกภาพแบบหลงตัวเอง อาจจะทำให้เกิดปัญหาในชีวิตหลายด้านได้ เช่น เรื่องการสร้างความสัมพันธ์กับผู้อื่น เรื่องของหน้าที่การงานที่ตนเองทำ เรื่องของการศึกษาที่เรียน แม้กระทั่งเรื่องการบริหารเงินๆ ทองๆ โดยทั่วไปแล้วคนที่มีความผิดปกติทางบุคลิกภาพแบบหลงตัวเองนี้ มักจะไม่มีความสุขและผิดหวัง เมื่อพวกเขาไม่ได้รับความช่วยเหลือพิเศษ หรือความชื่นชมที่คิดว่าตนเองสมควรได้รับ อาจทำให้เกิดความคิดว่า ความสัมพันธ์ของตนเองกับผู้อื่นมีปัญหาตลอด ทำให้การคบหากับผู้คนอื่นๆ อาจเป็นอุปสรรคได้ หรือคิดว่าผู้อื่นจะไม่สนุกกับการอยู่ใกล้ชิดตนเอง
           
ส่วนการรักษาอาการผิดปกติทางบุคลิกภาพที่หลงตัวเอง หรือผู้ป่วยโรคนี้ ส่วนใหญ่แพทย์จะมุ่งเน้นไปที่การบำบัดด้วยการพูดคุย หรือที่เรียกว่า “จิตบำบัด” มากกว่าการใช้เคมีบำบัด หรือการใช้ยารักษาโรค อาการป่วยส่วนใหญ่มักจะเกิดกับผู้ชายมากกว่าผู้หญิง ซึ่งมักเริ่มต้นในช่วงวัยรุ่นหรือวัยผู้ใหญ่ตอนต้น เด็กบางคนอาจแสดงลักษณะของการหลงตัวเอง 

แต่สิ่งนี้มักเป็นเรื่องปกติตามอายุของผู้มีอาการ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า ผู้มีอาการจะพัฒนาความผิดปกติทางบุคลิกภาพที่หลงตัวเองตลอดไป เพราะการพบแพทย์เฉพาะทางหรือจิตแพทย์  น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดของการรักษาอาการดังกล่าวมานี้ครับ
          
คนที่มีอาการโรคหลงตัวเอง (Narcissistic Personality Disorder) ส่วนใหญ่จะคิดว่าตนเองไม่มีอะไรผิดปกติ ดังนั้นจึงมักไม่เข้ารับการรักษา แต่ถ้าหากทิ้งไว้นานวัน โดยไม่ได้เข้ารับการรักษา ก็มีแนวโน้มว่าจะเกิดจากอาการของโรคซึมเศร้า เข้ามาแทรกซ้อนได้  ดังนั้นควรเข้าพบจิตแพทย์ เพื่อรับการรักษาอย่างถูกวิธี น่าจะดีกว่าการใช้ยาโดยไม่ได้รับการวิเคราะห์หามูลเหตุโดยแพทย์ผู้เชี่ยวชาญอย่างถูกวิธี หรือการหันไปใช้เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ เข้ามาดื่มเพื่อคลายเครียด ซึ่งน่าจะเป็นการแก้ไขปัญหาที่ผิด จึงไม่ควรทำเป็นอย่างยิ่งครับ
         
คำตอบที่ดีที่สุดของผู้ที่มีอาการโรคหลงตัวเอง (Narcissistic Personality Disorder)นี้ ถ้าหากทำอย่างถูกวิธี ก็สามารถฟื้นฟูตนเองได้ ไม่ต้องกังวลว่าแพทย์จะช่วยไม่ได้ แต่อย่างไรก็ตาม ต้องท่องจำใส่ใจไว้เสมอว่า “การไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐ” คือความจริงแท้แน่นอนครับ