ข้าวหมูแดง สุพรรณ ปากช่อง

สัปดาห์นี้กลับมาปากช่องกันอีกครั้งหนึ่งซึ่งที่ในเมืองยังมีร้านหมูแดง/ต้มเลือดหมูที่เอร็ดอร่อยอยู่อีกเจ้า
 
ผู้คนถามว่ามีเกณฑ์อะไรเลือกร้านไปกินไปชิม ตอบได้ว่าเกณฑ์ “ความชอบกล” 55 คือ มันดูชอบกล
 
ชอบกลไม่เหมือนทะแม่ง ทะแม่งเปนภาษามอญ เเปลว่าปลาร้า ดังนั้นการที่บ่นกันว่าได้ ‘กลิ่นทะแม่งๆ’ นั่น คือได้กลิ่นเหม็นปลาร้า! ตรงกับภาษาฝรั่งว่า smell (something) fishy คือมีกลิ่นไม่ดีแล้วล่ะงานนี้ เพราะฝรั่งคงมองว่าปลานั้นเหม็นคาวเยื่อเมือก_อื๋ยยย

คำว่าชอบกลไม่ใช่เรื่องไม่ดี มันสมควรเปนคำแบบว่าชอบด้วยกล คือมีกลไลบางอย่างที่เหมาะที่ดี อาจแปลบิดพริ้วขึ้นเปนฝรั่งให้อลังการไปอีกได้ว่า มี charisma หรือ ใช้ คุณศัพท์ว่า ร้านนี่ charismatic_มีบุคลิกลักษณะอันมีพลัง
 
ร้านข้าวหมูแดงสุพรรณนี้เดิมทีเปนห้องแถวไม้ขายอยู่ถนนเล็กๆหน้าสถานีรถไฟปากช่อง เขาเปนข้าวหมูแดงรสเผ็ด กล่าวคือเอาพริกเผามาเจือในน้ำหยั่นน้ำราดข้าวด้วย กินกับซีอิ้วดำดองพริกเล็กรสเปรี้ยวจัด รสชาติจะตัดกันอร่อยมากๆ
 
หมูแดงของเขาเปนของเเท้ คือ ย่างเอาในเตาถ่าน ไม่ใช่หมูแดงปลอมแบบที่ต้มๆเอาแล้วทาสี หมูกรอบหนาดี และกุนเชียงมีรสหอมเครื่องเทศในตัว

ข้างทางฝ่ายเมืองราชบุรี เวลารับประทานข้าวหมูแดง เขาต้องมีน้ำพริกเผาแนมให้เสมอ เปนวัฒนธรรมการกินอย่างนั้น ก็ให้นึกขึ้นได้ว่าที่ร้านนี้สงสัยเขาละลายน้ำพริกเผาลงให้เลยเสียละมั้ง
 
นอกนี้แล้วเขามีเกาเหลาเลือดหมูใส่ผักจิงจูไฉ่หอมสดใส เครื่องในทั้งหลายทำมากรุบกรอบรสดีไม่มีกลิ่นไม่มีคาวโดยเฉพาะกระเพาะหมู และตับสดลวกที่รสชาตินวลเนียน ในน้ำซุปร้อนๆรสกาววาว
 
หน้าร้านมีขายขนมใส่ไส้ ขนมกล้วยห่อใบตองเสียด้วย มาเช้าๆกินข้าวหมูแดงสุพรรณ โรยพริกดอง เคี้ยวกินกับใบหอมเขียว ให้โดนคำที่มีกุนเชียง เคียงกับเกาเหลา จิบกาแฟดำ ล้างปากด้วยขนมไทยนึ่งใบกล้วย อิ่มอร่อยคงทนไปยันบ่ายกันสบายเลย