จากบุญ..สู่บารมี

คำว่า บุญ แม้เป็นนามธรรม แต่ทุกคนย่อมทราบดีอยู่แล้วว่ามีผลอย่างไร คำโบราณท่านว่า แข่งเรือแข่งพายย่อมได้แต่แข่งวาสนานั้นยากนัก
 

ผู้มีบุญหลายคน มาเพื่อฉลองบุญ อาศัยบุญในการดำรงชีวิต บางคนมาเพื่ออาศัยบุญต่อบุญให้เป็นบารมีสืบไป 
 

ดังนั้นลักษณะของผู้มีบุญจึงแตกต่างกันด้วยเหตุนี้ พระสงฆ์ที่บวชแต่เล็กแต่น้อยกระทั่งละสังขารในสมณเพศนั้นเรียกได้ว่า ท่านมีบุญแล้วมาต่อบุญบำเพ็ญให้เป็นบารมียิ่งยวดต่อไป

บุคคลที่เกิดในสถานะพระมหากษัตริย์ทุกพระองค์ต่างก็มีบุญญาธิการในส่วนพระองค์เป็นอย่างยิ่ง ควรหรือไม่ที่เรามีบุญเพียงน้อยนิดที่จะไปบังอาจคิดในความเป็นอกุศลต่อพระองค์ท่านไม่ว่าจะพระองค์ใดก็ตาม
 

เราท่านเองต่างก็ต้องอาศัยบุญจึงได้มากพเนิดเป็นมนุษย์ ถ้าบุญไม่มากพอก็ยากยิ่ง ก็ลองพิจารณาดูว่าสิ่งมีชีวิตบนโลกนี้ที่ได้เกิดเป็นมนุษย์มีแค่8หมื่นล้านคน นอกนั้นเป็นอย่างอื่นหมดซึ่งมีมากหลายล้านล้านล้านชีวิต
 

พระพุทธเจ้าตรัสว่า...การเกิดนั้นแสนยากเหมือนเต่าตาบอดอยู่ใต้ทะเลลึก ทุกๆร้อยปีโผล่ขึ้นมาพ้นน้ำเอาหัวเขาไปในห่วงยางพอดี นั้นแลการเกิดของมนุษย์ยากแบบนี้แล
 

ดังนั้นควรดำรงตนให้อยู่ในบุญกุศลของตน อย่าไปเบียดบังหรือตำหนิผู้ที่มีบุญวาสนามากกว่า เพราะจะทำให้ชีวิตของเรานั้นสร้างกรรมอันมิควร แลเป็นอกุศลติดตัวติดใจไปตลอดกาล จากคำว่าบุญเมื่อทำความดีสั่งสมไปเรื่อยๆแล้วนั้นก็จะกลายเป็นบารมี 
 

เหมือนที่พระพุทธเจ้าทรงบำเพ็ญมากว่า500พระชาตินั่นเอง